W obowiązującym prawie polskim są możliwe dwie drogi dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z tytułu szkody spowodowanej przez „produkt niebezpieczny”. Pierwsza droga polega na wykorzystaniu ogólnego cywilnego roszczenia odszkodowawczego. Druga to skorzystanie ze specjalnie wprowadzonych dla celów ochrony konsumentów do Kodeksu Cywilnego przepisów o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną produktem niebezpiecznym. Artykuł 415, stanowiący ogólną podstawę cywilnej odpowiedzialności odszkodowawczej, jest nad wyraz precyzyjny. Stanowi on, iż „kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. Podstawowymi przesłankami przypisania odpowiedzialności odszkodowawczej, a więc w praktyce zasądzenia odszkodowania, są szkoda, zawinione działania bądź zaniechanie jakiejś osoby oraz związek przyczynowy między działaniem bądź zaniechaniem tej osoby a faktem wystąpienia szkody. W wyniku nowelizacji Kodeksu Cywilnego, dokonanej w dniu 2 marca 2000 roku wprowadzono do KC obszerny „Tytuł VI. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny”. Tytuł ten zawiera 11 artykułów, kompleksowo regulujących ten kwalifikowany, tzw. konsumencki typ odpowiedzialności. Zgodnie z Tytułem VI KC, kto wytwarza w zakresie swojej działalności gospodarczej produkt niebezpieczny, odpowiada za szkodę wyrządzoną komukolwiek przez ten produkt. Przez produkt rozumie się rzecz ruchomą, choćby została ona połączona z inną rzeczą. Za produkt uważa się także zwierzęta i energię elektryczną.