Bezpieczeństwo produktu jako jedno z podstawowych praw konsumenta nie jest prawem roszczeniowym; nie daje się bowiem wyegzekwować przez indywidualnego konsumenta drogą bezpośredniego roszczenia skierowanego do kogokolwiek, chyba że chodzi o roszczenie odszkodowawcze z tytułu szkody powstałej na skutek braku wymaganego bezpieczeństwa. „Bezpieczeństwo produktu” jest natomiast konsekwencją wielu działań o organizacyjnym i prawnym charakterze, będącej konsekwencją polityki gospodarczej. Konsekwencją tej polityki a wraz za nią regulacji prawnych, jest to, jakie produkty, o jakim poziomie bezpieczeństwa w ogóle znajdują się na rynku. Jest to więc przede wszystkim działanie prewencyjne i kontrolujące. W systemie prawa europejskiego zapewnienie bezpieczeństwa produktów co do zasady należy do państw członkowskich. System prewencyjnego oddziaływania na cechy towarów w obrocie, tak aby odpowiadały standardom bezpieczeństwa, znajduje się w Polsce w obliczu reformy związanej z dostosowaniem prawa polskiego do acquis communautaire Wspólnoty Europejskiej. Obecnie polskie prawo w tym zakresie nie w pełni jest dostosowane do prawa Unii. Obowiązująca od 1994r. ustawa o badaniach i certyfikacji, przewiduje w art. 13, że wyroby krajowe i importowane mogące stwarzać zagrożenie zdrowia i środowiska lub służące ratowaniu życia podlegają obowiązkowi certyfikacji, której celem jest uzyskanie znaku bezpieczeństwa i prawa oznaczania tym znakiem. Alternatywą (wprowadzoną pod wpływem prawa wspólnotowego) jest wystawiana przez producenta na jego odpowiedzialność deklaracja zgodności.